تمایز سلول های بنیادی کارسینومای جنینی به سلول های انسولین ساز با استفاده از عصاره ی پانکراس در شرایط آزمایشگاهی

مقدمه: دیابت نوع 1 در نتیجه ی تخریب خودایمنی سلول­های بتای جزایر پانکراس ایجاد می گردد. تاکنون پژوهش های گسترده­ای برای تولید سلول­های انسولین­ساز از سلول­های بنیادی انجام گرفته است. سلول­های کارسینومای جنینی p19 سلول­هایی پرتوان هستند که می­توانند به انواع سلول­هایی از سه لایه جنینی تمایز یابند. در پژوهش حاضر تمایز سلول­های p19 به سلول­های انسولین­ساز با استفاده از عصاره ی پانکراس موش مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: اجسام شبه­جنینی به دست آمده از سلول­های p19 در محیط حاوی 03/0سرم همراه با غلظت­های 50, 100, 200 و300 میلی­گرم بر میلی­­لیتر عصاره ی پانکراس به مدت 14-7 روز کشت داده شد. رنگ­آمیزی دیتیزون برای شناسایی سلول های انسولین­ساز استفاده گردید. آنتی­بادی­های منوکلونال موشی انسولین-پروانسولین و گیرنده ی بتای انسولین برای ایمنوفلورسنس استفاده شد. محتوای انسولین سلولی و انسولین ترشح شده توسط سلول­های تمایز یافته در پاسخ به غلظت 5/5 و 25 میلی مولار گلوکز با استفاده از کیت الایزا اندازه­گیری گردید. یافته­ها: سلول­های تیمار شده با عصاره ی پانکراس به رنگ آمیزی دیتیزون پاسخ مثبت داده و به صورت اجتماعات سلولی قرمز ارغوانی مشاهده شدند. ایمنوفلورسنس بیان نشانگرهای سلول­های بتا (انسولین ـ پروانسولین و گیرنده ی بتای انسولین) را در این سلول­ها نشان داد. سلول های به دست آمده از تمایز توانایی تولید و ترشح انسولین را داشتند، این سلول ها در پاسخ به افزایش غلظت گلوکز محیط انسولین بیشتری ترشح کردند. نتیجه­گیری: سلول های p19 در حضور عصاره ی پانکراس به سلول هایی با قابلیت تولید و ترشح انسولین تمایز می یابند. این سلول ها می توانند به تنش های گلوکز محیط  به صورت افزایش ترشح انسولین پاسخ دهند.